II
- Napijesz się czegoś? – Jesica położyła
torbę na fotelu i poszła do kuchni. Zostawiła chłopaka samego.
- Soku,
jeśli można – Alex usiadł na drugim fotelu.
Brunet rozglądnął się po pokoju dziewczyny.
Stwierdził, że jeśli jest tania melina, to blondynka zmieniła ją w przytulne
miejsce. Nie miała zbyt wiele rzeczy w pokoju. Dużą szafę, stolik, łóżko,
komodę, na której było pełno zdjęć. Na niej było również duże lustro i pudełko,
w którym była pozytywka. Chłopakowi zdawało się, że kiedyś ją widział.
Rozglądnął się trochę bardziej. W rogu obok łóżka stał duży kwiatek, przesunął
wzrok w górę, na okno. Na parapecie stał mniejszy i...klatka? Alex wstał
zaciekawiony z fotela, aby się przyjrzeć temu, co się w niej znajduje. Z budki
wyszedł chomik. Zaraz...co tu robi mały,
włochaty wypłosz? Gryzoń nie okazał żadnego zainteresowania chłopakiem
i poszedł się obżerać.
- Ten maluch
to Jack – usłyszał za sobą głos dziewczyny. – Uroczy, prawda?
- Tak – popatrzył na chomika – Mógłbyś tyle nie jeść – zwierzątko podniosło głowę,
ale zaraz wróciło do swojego zajęcia.
Jesica postawiła na stoliku sok.
- Nie potrafię go nie karmić. Tyle raz próbowałam go odchudzić – niebieskooka
roześmiała się. – Właśnie, co Cię tu sprowadza?
- Mam dla
Ciebie list. Matt nie zdążył go wysłać.
Jego rodzina znalazła go, gdy sprzątała pokój dzień przed pogrzebem – brązowooki wyciągnął kopertę zaadresowaną do
niej z kieszeni od skórzanej kurtki.
- Alex… Kiedy on umarł? – Jesica przygryzła
mocno wargę, w głębi duszy cieszyła się z listu, a z drugiej sprawiał jej ból.
Bała się jego treści.
- Odszedł
pół roku temu. Potrącił go samochód. Nie było świadków. Kierowca uciekł. Jakaś
starsza Pani znalazła go leżącego obok ulicy. Jeszcze żył. Myślałem, że wyjdzie z tego. Umarł w nocy – chłopak gapił się tępo w ścianę jakby to był
jedyny interesujący element w tym pokoju – Ten gość. Zabiłbym go. Nawet nie raczył mu pomóc –
popatrzył na zmartwioną Jesice, która
starała przyswoić sobie te wszystkie informacje. Podszedł do niej i przytulił
ją – Trzymaj się. Muszę wracać, bo dzisiaj Pan Willow chce z Ostinem uczcić zakończenie roku szkolnego – pożegnał się i wyszedł z pomieszczenia
udając się do siebie. Jesica siedziała pod ścianą trzymając kopertę w ręku. Nawet
nie zdążyła się z nim pożegnać. Nie sadziła, że coś takiego się wydarzy.
Wszystko zmienia się na gorsze. Otworzyła list.
Hej Jes! Jeju, tęsknie za Tobą!
Już wszystko zakończone.
Niedługo będziemy mogli grać
koncert. Przepraszam, jeśli się martwiłaś. Tyle się działo. Nie pisałem, ale
już wszystko ok! Co do szkoły… udało się. Zdałem to zagrożenie. Czasem ciężko
wszystko połączyć! Zespół pochłonął większość mojego czasu. Jednak to nic. Wiem,
że mam Ciebie. Dziękuję, że mnie wspierasz. To wiele dla mnie znaczy. Chciałbym
Cię ponownie przytulić, ale… Ta odległość… Mam dobrą wiadomość! Niedługo będę
mógł przyjechać! Zobaczymy się! Wiem, że pisałem o tym też ostatnio, ale teraz
to coś bardziej pewnego. Nie mogę się doczekać, aż Cię wyściskam! Kocham Cię! <3
Matt
Niebieskooka patrzyła tępo w ziemie. Stracić kogoś ważnego jest
ciężko. Kogoś, kto jest powodem
uśmiechu… wszystkim, co masz. Wstała przebierając się szybko i wybiegła z domu.
Szła samotnie. Niebo było pokryte chmurami. Zapowiadało się na deszcz, a ona
nie miała przy sobie parasolki. Zmoknie, ale musiała wszystko przemyśleć. Z Mattem znała się od dziecka. Mieszkali na
tym samym osiedlu w ich rodzinnej miejscowości. Byli sąsiadami. Uśmiechnęła się
smutno do siebie. Zawsze przy niej był. Nigdy nie była mu obojętna. Bronił jej, kiedy miała kłopoty z innymi. Zawsze taki miły… Rzadko kiedy można było
spotkać takiego człowieka. Co teraz? Kto
będzie jej pomagał? Jest zdana na
siebie. Musi się usamodzielnić. Zamyśliła się, nie patrząc pod nogi, zawadziła
o czyjegoś buta. Runęła jak długa. Chłopak przestraszony pomógł jej wstać z
ziemi. Blondynka była zdziwiona widokiem Ostina.
-
Przepraszam! Nie zauważyłem Cię! Odpokutuję to! – machał rękoma na wszystkie
strony. – O, Jes to Ty… - chłopak wyciągnął słuchawki z uszu – Co tu robisz?
- O to samo
zapytać mogłabym Ciebie. Miałeś z Alexem świętować zakończenie roku szkolnego –
popatrzyła na obdarty łokieć. Dmuchnęła na niego dwa razy, bardzo delikatnie,
aby zmniejszyć pieczenie.
- Pan Willow wygonił mnie – sapnął wielce
oburzony. - Pff. Mają te swoje męskie tematy. Pewnie omawiają parę ważnych
spraw, które mnie nie dotyczą – wzruszył ramionami. – Jes! Jeszcze raz
przepraszam. Kupię Ci plasterek, a jak będziesz się trzymać, to dostaniesz
odznakę dzielnego pacjenta! – chłopak wyszczerzył zęby.
- Rozumiem, ale to tylko lekkie zadrapanie. Nie
panikuj – niebieskooka potarła łokieć. Zaśmiała się, patrząc na jego wystraszoną
minę. - W domu to zdezynfekuję – tyknęła go palcem w czoło. – Ostin…- zaczęła, ale nie wiedziała, czy ma o to
zapytać. Nabrała powietrza w płuca i spojrzała w oczy chłopaka. - Ty wiedziałeś
o wszystkim, o liście? Znałeś ich długo? – blondynka zaczęła bawić się palcami.
- Tak –
skierował się w stronę murku i poklepał miejsce obok siebie w geście zachęty.
Dziewczyna usiadła obok niego. Ostin przez chwilę milczał. Musiał jej
wytłumaczyć. – Poznaliśmy się w przedszkolu… To znaczy ja z Alexem. Wtedy, gdy
poznałem Matta jeszcze chodziliśmy do szkoły. . Właściwie to Alex zapoznał mnie z Mattem,
ale mało rozmawialiśmy. Dopiero gdy byliśmy już starsi. Jego ojciec miał tu
małą działkę i przyjeżdżali na weekend tutaj czasami. Gdy miał jakieś interesy,
przeprowadzili się w tam to miejsce. Tak mi Alex tłumaczył. Zresztą wiesz, bo
Matt na pewno Ci wspomniał jak to było.
- Um... Alex
mało o tym mówi. Właściwe… mi nic nie powiedział.
- Po tych
wszystkich wydarzeniach strasznie spoważniał. Udaje twardego. Nie pokazuje, że
cierpi. Nie był taki, ale z Mattem się przyjaźnił. Właściwie, to byli jak bracia… Ciężko się
pogodzić, że go nie ma. Zamykał się w pokoju i przez cztery miesiące nie chciał
z nikim rozmawiać. Trudno było go wyciągnął gdziekolwiek. Pan Willow strasznie
się niepokoił o niego. Podjął decyzję, że wyjedziemy tutaj. Tam to miejsce za
bardzo przypomina o wszystkim – Jesica
wysłuchiwała w milczeniu i kiwała lekko głową.
- A Ty jak
to zniosłeś?
- Strasznie.
Nie mogłem tego przeboleć. Tej ciszy, ale nie mogłem się poddać. Świat istniał,
no cóż… Matt nigdy się nie poddawał. Podziwiałem go za to – Ostin uśmiechnął
się lekko. – Teraz poznaliśmy Ciebie. Widziałem Cię tylko raz. Na zdjęciu Tak
samo ten bęcwał – zaśmiał się nerwowo. -
Chcieliśmy Cię z Alexem odnaleźć i powiedzieć wszystko. Resztę już
znasz.
Jesica uśmiechnęła się blado. Widziała,
jak szatyn unika jej spojrzenia. To jednak było normalne. Wszystko jest
takie…inne.
Czyli był to
ten sam Alex, którego widziała po raz pierwszy gdy była mała. Naprawiał jej
lalkę, którą zepsuł. Później nie spotkała go więcej, wyjechał. Matt wspominał o
nim, ale z pewnością gdy pierwszy raz ją zaczepił wydawał jej się być to ktoś
innym. Była głupia. Teraz wszystko
składało się w całość. Spojrzała uważnie na Ostina.
- Brakuje mi
go. Został tylko ostatni list. Mam wrażenie, że to tylko kawał. Ktoś robi
melodramat albo brazylijską telenowelę – wypaliła, ale to właśnie
przeszło jej przez głowę.
- Nie
przejmuj się. Mielibyśmy co oglądalność - Ostin wybuchł śmiechem. - Wracajmy –
zeskoczył z murku i poczuł lekkie uderzenie w głowę. – Auu..
